Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Pokaż wątki - Articz
Strony: 1 ... 14 15 [16] 17 18 19
226
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:57:07 »
Mechanika
Tony Hawk's Pro Skater 3 pozwala wcielić się w kilkunastu profesjonalnych skaterów i sprawdzić swoją zręczność na przygotowanych przez twórców arenach. Każda z map stanowi swojego rodzaju skatepark i wypełniona jest dziesiątkami ramp, najazdów, half-pipe’ów, poręczy czy murków, które można wykorzystać do wykonywania zapierających dech w piersiach trików. Tym razem uczestnicy zmagań odwiedzają m.in. odlewnię, przedmieścia czy lotnisko oraz takie miasta, jak Los Angeles, Tokio i Rio de Janeiro. Na każdej planszy nie brakuje unikalnych elementów, które wpływają na kształt wyzwań stojących przed graczem.
Standardowo autorzy oddali do dyspozycji fanów najsłynniejszych zawodników dyscypliny, jak Tony Hawk, Steve Caballero, Rune Glifberg, Eric Koston, Bucky Lasek, Rodney Mullen, Chad Muska, Andrew Reynolds, Geoff Rowley, Elissa Steamer oraz Jamie Thomas. Każdy z nich jest opisywany kilkoma cechami, które w ramach postępów można rozwijać, rozdysponowując zdobyte za wykonane misje punkty.
Opracowany przez autorów system wykonywania ewolucji znajduje się gdzieś pomiędzy symulacją i zręcznościówką. Gra z jednej strony pozwala na długie kombinacje trików i nienaturalnie wysokie skoki, a z drugiej karze za przesadzone próby dotkliwymi upadkami skatera. Nowością w grze jest pozwalający tworzyć dłuższe comba system revert, dzięki któremu możliwe jest kontynuowanie kombinacji po udanie zakończonym skoku na rampie. Inną nowością jest pasek równowagi przy wykonywaniu liptricków, ułatwiający kontrolę nad skaterem.
227
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:56:37 »
Czwarta odsłona osławionego cyklu Tony Hawk’s Pro Skater, umożliwiająca nam wypróbowanie się w profesjonalnej jeździe na deskorolce. Tym razem developerzy zaimplementowali postaci czternastu rzeczywistych zawodników, których listę ponownie otwiera sam wielki mistrz Tony Hawk. Przed użytkownikami zostaje postawionych blisko 190 różnorodnych zadań – m.in. uzyskanie określonej ilości punktów i zaprezentowanie odpowiedniej ewolucji w konkretnym miejscu. Do tego dochodzi jeszcze rozszerzony zestaw zapierających dech w piersiach figur akrobatycznych, wykonywanych zarówno na ziemi, jak i w powietrzu (w tym 14 najtrudniejszych i najbardziej widowiskowych ewolucji, które mogą wykonać jedynie najlepsi). Względem części poprzednich poprawiono trójwymiarową oprawę graficzną, udoskonalono silnik fizyczny oraz zwiększono możliwości edytora skateparków (więcej obiektów, skoczni, ramp, itd.). Znakomitym uzupełnieniem całości jest udoskonalony tryb kariery pozwalający zacząć grę jako amatorski zawodnik, a skończyć jako mistrz jazdy na deskorolce oraz opcja rozgrywki wieloosobowej (dostępne tryby: Goal Attack, Capture the Flag itp.), obsługująca maksymalnie osiem osób.
229
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:55:26 »
Pierwsze rozszerzenie do taktycznej gry akcji SWAT 4, przedstawiającej działania elitarnej policyjnej jednostki do zadań specjalnych. Jak wynika z podtytułu, fabuła dodatku opowiada o walce z syndykatem przestępczym rodziny Stetchkovów, który dostarcza na ulice coraz więcej nielegalnej broni oraz wszelakiego rodzaju narkotyków. W SWAT 4: The Stetchkov Syndicate na fanów serii czeka siedem nowych poziomów do przejścia, zarówno w trybie jedno jak i wieloosobowym. Co się tyczy tego drugiego, to możliwa jest kooperacja do 10 osób jednocześnie (dwie drużyny po 5 ludzi). Ponadto do dostępnych w podstawowej wersji trybów zabawy wieloosobowej doszedł jeden premierowy - Smash & Grab. Dużą nowością w tej dziedzinie jest także wbudowany mechanizm do komunikacji głosowej pomiędzy grającymi.
Autorzy ze studia Irrational Games wzbogacili opcje wydawania rozkazów podkomendnym, m.in. dzięki dodaniu funkcji Lidera w trybie kooperacji, która daje tylko jednej, wybranej osobie możliwość wydania rozkazów i dowodzenia całym zespołem. Addon zawiera też system śledzenia wyników graczy oraz globalny system rankingowy dla trybu multiplayer. Rozszerzono również asortyment broni i gadżetów, jakie mogą wykorzystywać zarówno policjanci z oddziałów SWAT, jak i przestępcy, o m.in. nowe snajperki czy wyrzutnię granatów gazowych. Udoskonalono procedury sztucznej inteligencji, co objawia się na przykład tym, że podejrzani nie czekają na kontakt wzrokowy z policją, by postawić tzw. „zasłonę ogniową” z karabinów, tylko po prostu na ślepo ostrzeliwują miejsce, z którego nachodzi SWAT, oraz tym, że nie możemy już pozostawiać obezwładnionych podejrzanych bez nadzoru, gdyż mogą się wymknąć i uciec, lub co gorsza ponownie chwycić za broń. W SWAT 4 raz pojmani gangsterzy uznawani byli za wykluczonych z dalszej gry („podejrzany zabezpieczony”).
230
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:54:49 »
Kolejna odsłona taktycznej gry akcji przedstawiającej działania policyjnych oddziałów SWAT. Powstała ona w studiu developerskim Irrational Games, znanym ze stworzenia takich znanych tytułów jak: System Shock 2, Tribes: Vengeance oraz Freedom Force vs. the Third Reich. Główny tryb SWAT 4, tj. „kariera”, umożliwia graczom dowodzenie oddziałem policjantów wchodzących w skład tej elitarnej jednostki, w kilkunastu (około 16) niebezpiecznych misjach jak: odbijanie zakładników z rąk terrorystów czy aresztowanie bardzo groźnego i nieobliczalnego przestępcy. Przy czym nie śledzimy tu losów wybranych policjantów (tego jak przeobrażają się z rekrutów w elitę SWAT), tylko po prostu otrzymujemy kolejne zadania i staramy się jak najlepiej wykonać. Przed każdą akcją podczas odprawy zapoznajemy się ze szczegółami operacyjnymi, potem dobieramy uzbrojenie i wyposażenie dla naszego oddziału i zaczyna się... Poza trybem „kariery” dostępny jest również trening oraz dwa inne tryby: „instant action” oraz „quick missions”.
Autorzy zaznaczają, iż ich produkcja zdecydowanie zalicza się do grona „realistycznych symulacji”. Znajdziemy w niej bogaty arsenał broni, jakie znajdują się na wyposażeniu jednostek SWAT (karabin Colt M-4, Benelli M4 Super 90 shotgun, granaty dymne, gazowe, etc.) oraz pokaźną ilość sprzętu często wykorzystywanego przez terrorystów (typu karabin AK-47). To samo tyczy się wszelakiego dodatkowego wyposażenia, kamizelek kuloodpornych, ładunków wybuchowych przeznaczonych do wysadzania drzwi czy specjalnych kamer, np. Opti-1. By wiernie odwzorować otoczenie zespół Irrational Games zdecydował się na wykorzystanie silnika graficznego firmy Epic (Unreal engine), wykorzystującego efekty zawarte w DirectX 9.0, a także ostatnią nowinkę technologiczną – Pixel Shader 3.0. Za odtworzenie oddziaływań fizycznych, a także autentyczną trajektorię lotu pocisków odpowiada zaś sprawdzony engine Havoc. Przy czym autorzy zrezygnowali z opracowywania rykoszetów, ponieważ mogłyby one prowadzić do zbyt wielu przypadkowych sytuacji i śmierci (mowa głownie o grach wieloosobowych).
Gracz ma możliwość bezpośredniego uczestniczenia w akcji i sterowania wybranym policjantem (można przełączać się pomiędzy ludźmi), a też nic nie stoi na przeszkodzie, by dzięki kamerom umieszczonym na kaskach i mikrofonom kierował ruchami oddziału z centrum dowodzenia. W stosunku do poprzedniej SWAT 3, ta część wykorzystuje całkiem nowy interfejs użytkownika. Ten wykorzystany w trójce był co prawda bardzo elastyczny i konfigurowalny, co podobało się zatwardziałym fanom, ale równocześnie odstraszał mniej zaawansowanych graczy. Nowy interfejs działa na zasadzie komend tekstowych. Przykładowo, gdy na swej drodze napotkamy zamknięte drzwi i klikniemy na nich, to pokaże się menu z akcjami, jakie mogą wykonać policjanci – może to być np. wyważ, wysadź, otwórz za pomocą wytrychu. Po wybraniu jednej z opcji podkomendni przystępują do jej wykonania.
Bardzo przyłożono się również do procedur sztucznej inteligencji odpowiedzialnych za zachowanie się policjantów, bandytów i osób cywilnych. Członkowie oddziału SWAT poruszają się zgodnie z zasadami walki w terenach zabudowanych i według wszelkich prawideł walki z uzbrojonymi przestępcami – unikają nieosłoniętych miejsc, poruszają się przy ścianach, obserwują różne kierunki, wzajemnie się ubezpieczają, itd. W akcjach biorą też udział snajperzy, niemniej jednak gracz nie może bezpośrednio nimi sterować. Może co najwyżej skorzystać z ich wsparcia wyznaczając cele do „ściągnięcia”.
SWAT 4 poza rozgrywką jednoosobową pozwala również na grę wieloosobową w trzech trybach, a także w trybie „cooperative campaign mode”. Gra zawiera także specjalny edytor, pozwalający na tworzenie nowych misji bądź modyfikację już istniejących.
231
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:54:12 »
Call of Duty 2 to pełnoprawny sequel wydanej pod koniec 2003 roku strzelanki pierwszoosobowej (gry akcji/FPS) z fabułą osadzoną w realiach II wojny światowej, która zdobyła mnóstwo nagród i uznanie graczy na całym świecie. Za przygotowanie drugiej części ponownie odpowiada studio developerskie Infinity Ward, w skład którego wchodzą między innymi osoby pracujące w przeszłości nad Medal of Honor: Allied Assault.
Gracze po raz kolejny dostali do przejścia trzy kampanie, historycznie nawiązujące do lat 1941-1945. Jako amerykański spadochroniarz walczymy głównie w Europie Zachodniej (lądowanie w Normandii i późniejsze bitwy mające na celu wyparcie Niemców z terenów Francji, Belgii czy Holandii), wybierając rolę brytyjskiego komandosa przenosimy się do Afryki Północnej (Tunezja, itp.) a następnie pomagamy Amerykanom w walkach we Francji. Z kolei decydując się na grę rosyjskim piechurem trafiamy pod Stalingrad oraz prowadzimy działania na froncie wschodnim. Nowością jest tutaj możliwość przełączania się pomiędzy poszczególnymi kampaniami, tak aby przykładowo przechodzić je w kolejności chronologicznej.
Wirtualne zmagania jeszcze bardziej symulują prawdziwą bitwę. Na planszach pojawia się większa ilość żołnierzy, zarówno naszych sojuszników jak i wrogów, w tle słychać odgłosy wystrzałów (starcie nie toczy się wyłącznie przed naszymi oczami), nie sposób nie wspomnieć również o wprowadzeniu około 20,000 linii wypowiedzi żołnierzy (okrzyki w stylu „przeładowuję broń!”, „osłaniaj mnie!”, „padnij!” są na porządku dziennym, zwiększając tym samym realizm rozgrywki). Liczne wymiany ognia wpływają na otoczenie. Budynki niszczą się, podobnie zresztą jak wybrane obiekty, w ziemi pozostają ślady po ciężkich ostrzałach z moździerzy czy dział artyleryjskich, dym po wybuchach ogranicza widoczność, wszędzie widać ciała poległych, ślady po kulach itd. Oprócz szeregu broni z tamtego okresu, jakie używane są podczas regularnych potyczek (karabiny, pistolety, granaty, etc.), osoby zasiadające przed monitorem komputera mogą także korzystać z kilku rodzajów pojazdów (np. czołgów).
W porównaniu z oryginałem, wydłużono czas potrzebny na ukończenie całej gry. Twórcy postarali się o kilka ścieżek/możliwości pokonywania poszczególnych scenariuszy, tak aby zmniejszyć poczucie liniowości rozgrywki (przygotowane mapy są zaś kilka razy większe aniżeli były w Call of Duty). W dalszym ciągu gracze mają z góry ustalone zadania do wykonania, jednak teraz dowolnie wybierają kolejność ich wypełniania, z wyraźnym zaznaczeniem, że wpływa ona na rozwój danej misji (zniszczenie posterunku wroga na samym początku zmniejszy liczebność przeciwników i ułatwi późniejsze działania, gdy zaś wybierzemy na starcie inny cel do wykonania - konieczna będzie wzmożona obrona przez szturmującymi zewsząd oponentami itd.).
W Call of Duty 2 wykorzystano mocno zmodyfikowany silnik graficzny Quake 3, usprawniony pod kątem możliwości konsol siódmej generacji. Interfejs gry nie zmienił się w dużym stopniu w porównaniu z „jedynką”. Z łatwością jednak można dostrzec inne usprawnienia wizualne - większe dopracowanie szczegółów, ładniejsze tekstury, nowe modele postaci czy animacje ich poruszania się. Bardzo dobrze wypadają też efekty cieniowania, wybuchów, wystrzałów czy unoszącego się dymu. Nie zapomniano również o zaimplementowaniu nowych algorytmów odpowiedzialnych za inteligencję komputerowego przeciwnika, jak i trybie multiplayer (oprócz standardowych opcji rozgrywki wieloosobowej w stylu Deathmatch czy Capture the Flag, pojawia się też kilka nowych).
232
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:53:39 »
Grand Theft Auto III to trzecia odsłona kontrowersyjnej serii gier akcji, w której wcielamy się w pozbawionego wyrzutów sumienia amerykańskiego przestępcę. Rewolucyjna pod względem technologii produkcja została stworzona przez szkockie studio Rockstar North.
Rzeczą odróżniającą GTA III od poprzednich odsłon serii jest w pełni trójwymiarowa, wyznaczająca w 2001 r. nowe standardy, oprawa graficzna, wykonana przy użyciu silnika RenderWare. Dzięki niej możliwe było wygenerowanie bogatego w obiekty i sterowanych przez AI ludzi, którzy tworzą razem wielkie, tętniące życiem miasto.
Owa metropolia to Liberty City, wirtualna adaptacja Nowego Jorku, zaś osobnikiem, jakim możemy w grze sterować, jest wiecznie milczący Claude Speed. Młodzian ten jak każdy bohater w serii GTA, pragnie stać się bossem przestępczego półświatka. Chłopak ma do zrealizowania kilka istotnych celów, jak chociażby zemstę na swojej byłej dziewczynie, Catalinie, która o mało co nie wpędziła go do więzienia.Owa metropolia to Liberty City, wirtualna adaptacja Nowego Jorku, zaś osobnikiem, jakim możemy w grze sterować, jest wiecznie milczący Claude Speed. Młodzian ten jak każdy bohater w serii GTA, pragnie stać się bossem przestępczego półświatka. Chłopak ma do zrealizowania kilka istotnych celów, jak chociażby zemstę na swojej byłej dziewczynie, Catalinie, która o mało co nie wpędziła go do więzienia.
Swoje zadania Claude otrzymuje od kilkunastu charyzmatycznych szefów, których poznajemy w wykreowanych z pomysłem cutscenkach. Wśród zleceń trafiają się niekiedy zadania zaprojektowane z przymrużeniem oka (np. zbieranie porozrzucanych na ulicy „świerszczyków”), a także liczne aluzje do innych gier akcji, np. misja „Two-faced Tanner”, w której autorzy nabijają się z dwuwymiarowego policjanta, bohatera Drivera 2
Fabuła GTA III jest nieliniowa, co oznacza, że większość misji (szczególnie pobocznych) można wykonywać w dowolnej kolejności, a nawet zrezygnować na jakiś czas ze zleceń i oddać się swobodnej eksploracji Liberty City. Do swojej dyspozycji bohater ma całą przestrzeń trzech połączonych ze sobą wysp (Portland, Staunton Island i Shoreside Vale). Odległości między nimi może pokonywać za pośrednictwem mostów i tuneli bądź też dzięki kilku rodzajom motorówek (Claude nie posiada umiejętności pływania).
Fundamentalną rolę w GTA III spełniają dziesiątki nielicencjonowanych pojazdów, które podzielić można m.in. na auta dostawcze, rodzinne czy sportowe. Część z nich ma specjalne właściwości (np. unikalny, kuloodporny odpowiednik Humvee - Patriot), inne są bardzo rzadko spotykane (np. samochód-lodziarnia). Pojazdy mogą poszczycić się kilkunastoma strefami uszkodzeń oraz nadzwyczaj intuicyjnym modelem sterowania. Oferują także możliwość prowadzenia ostrzału w trakcie jazdy (drive-by) oraz opcję słuchania ośmiu stacji radiowych (większość puszczanych w nich utworów nagrano specjalnie na potrzeby Grand Theft Auto III). Każdy z wozów dane jest nam przechowywać w garażach, umiejscowionych przy kryjówkach Claude’a w poszczególnych dzielnicach.
W walkach z oponentami pozwolono nam używać m.in. pistoletu, uzi, strzelby, koktajlów Mołotowa oraz snajperki, przydatnej np. w eliminowaniu stróżów prawa, którzy zjeżdżają po linie z helikoptera, aby nas aresztować. GTA III posiada ponadto silnie zarysowany kontekst seksualny – w grze można odbywać stosunki z prostytutkami, a także pracować dla właściciela domu publicznego, opiekując się na jego polecenie pannami lekkich obyczajów. Swoją konstrukcją i rozmachem GTA III wyprzedziło o klasę większość dostępnych w latach 2001-2002 gier akcji, co znalazło odzwierciedlenie w doskonałych recenzjach i świetnej sprzedaży gry. Produkcja Rockstar North zainspirowała również inne firmy do tworzenia podobnych tytułów (np. serie True Crime i Saint’s Row). W odniesieniu do nich zaczęto stosować określenie „klon GTA”.
233
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:52:49 »
Kolejna odsłona jednej z najpopularniejszych i najbardziej kontrowersyjnych gier wszech czasów, w której gracz ma okazję wcielić się w drobnego rzezimieszka, a następnie tworząc własny, kryminalny życiorys samemu stanąć na czele mafii. Tym razem, przychodzi nam wcielić się w niejakiego Carla Johnsona, który przed kilku laty uciekł z rodzinnego miasta w poszukiwaniu lepszego jutra. Po pięciu latach Carl wraca do Los Santos, w którym zastaje gangsterski świat morderstw, narkotyków i korupcji. Jednak nieciekawy krajobraz miasta to nie koniec złych wiadomości; dzielnica w której się wychował wygląda gorzej, niż pamiętał ją sprzed pięciu lat, a skłócona rodzina opłakuje zamordowaną matkę Carla. Na koniec złego, skorumpowani policjanci wrabiają naszego bohatera w morderstwo. Witaj w kalifornijskich latach 90-tych.
Świat gry tworzy stan San Andreas, wraz z trzema miastami: Fierro (San Francisco), Las Venturra (Las Vegas) i Los Santos (Los Angeles), pomiędzy którymi gracz może się przemieszczać. Oczywiście miasta San Andreas nie są jedynie zlepkiem slumsów i prócz brudnych dzielnic metropolie posiadają także bogate rejony, w których mieszkają gwiazdy filmowe, politycy i milionerzy. Okradać jest więc kogo, Carl o tym wie, a na dodatek nie musi działać w pojedynkę, gdyż może rekrutować ludzi do swojego gangu. Możliwość wspólnej jazdy samochodem i piesze wycieczki naszej bandy, umożliwiają prowadzenia zaciekłych walk z konkurencyjnymi szajkami (np. gracz prowadzi auto, a w tym czasie pozostali pasażerowie prowadzą ostrzał konkurencji z broni maszynowej). Sam nastrój gry utrzymany jest w klimatach lat 90-tych, zaś fenomenalna grafika (realistyczna mgła oraz odbicia światła na karoserii wozów i realistyczne cieniowanie) i muzyka, okazują się niczym, wobec nowości jakie zostały wprowadzone do GTA: San Andreas w stosunku do poprzedniej części serii. Największą z nich, jest zapewne wprowadzenie do programu współczynnika głodu dla naszego bohatera. Na zapewnieniu sobie pożywiania jednak się nie kończy, prowadzona przez nas postać, np. poprzez nadmierne obżeranie się, może przybrać na wadze. To jednak nie koniec atrakcji, zbędne kilogramy można bowiem zrzucić, poprzez np. regularne wizyty w siłowni i zwiększoną dawkę sportu.
Kolejnym urealnieniem świata gry jest większa interakcja ze znajdującymi się w miastach budynkami. Bardzo ważnym elementem rozgrywki okazują się włamania i kradzieże do mieszkań, które sami musimy zaplanować i skrzętnie przeprowadzić. Nie brakuje także możliwości zakupu przeróżnych lokali, które mogą dla nas zarabiać. Wśród nich znajduje się kasyno, w którym sami możemy przepuścić trochę gotówki. Każde miasto ma rozmiar porównywalny do całego Vice City z poprzedniej części GTA, nie brakuje więc różnorodnych środków transportu niezbędnych do przemierzania setek wirtualnych kilometrów. Do typowych pojazdów takich jak auta, motory, motorówki, helikoptery i samoloty, dołączył poczciwy i bardzo przydatny w świecie gry rower. Sam zaś Carl Johnson prócz biegania i prowadzenia auta, potrafi strzelać z dwóch pistoletów jednocześnie, a także, co jest jedną z największych innowacji wobec przedniej części – pływać.
Pozytywne przeżycia związane ze zwiedzaniem miast San Andreas, związane są (nie licząc fenomenalnej grafiki) z inteligencją ich mieszkańców, którzy reagują np. na nasze nieetyczne zachowanie na ulicy, czy wyzywają nas od grubasów, gdy przedobrzymy z odżywianiem. Twórcy programu, jak sami zapewniają, aby wczuć się w klimat każdego z występujących w GTA: San Andreas miast, osobiście je zwiedzili i przenieśli do gry zaobserwowane tam, specyficzne atmosfery mentalne. Mimo gangsterskiej tematyki, GTA: San Andreas wprowadza do fabuły, także elementy humorystyczne, co tworzy z niej obowiązkową pozycję zarówno dla fanów serii, jak i nie przekonanych jeszcze do świata GTA graczy.
234
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:52:08 »
Grand Theft Auto 2 to druga część kultowej serii gier, która swoją olbrzymią popularność zawdzięcza mało chwalebnemu podejściu do tematu zbrodni. W programach wyprodukowanych przez DMA Design (później Rockstar Games), możemy bowiem kraść samochody, mordować i rozjeżdżać przechodniów, czyli w największym skrócie – czynić zło, za które dodatkowo jesteśmy wynagradzani pieniędzmi.
Akcja Grand Theft Auto 2 rozgrywa się w hipotetycznym mieście, podzielonym na trzy duże dzielnice. W każdej z nich, do walki stają dwa lokalne gangi oraz jeden gigant – Zaibatsu, który swoje wpływy ma w całej metropolii. Autorzy wprowadzili czynnik respektu. Zabijając członków jednego gangu, zyskujemy przychylność innych, dzięki czemu możemy otrzymać lepiej płatne i bardziej wymagające zadania. Oczywiście należy wystrzegać się tych, którym zaleźliśmy za skórę – panowie z nerwów otwierają ogień do gracza, gdy tylko zobaczą go na horyzoncie.
olejnym zmartwieniem jest policja, często patrolująca ulice wyimaginowanego miasta. Kradzieże samochodów, stłuczki, zderzenia, zamachy bombowe, eksterminacja przechodniów – wszystko to może sprawić, że stróże prawa interesują się nami z wyjątkową zawziętością, rozpoczynając polowanie za pomocą radiowozów. Kiedy w trakcie ucieczki nabroimy jeszcze bardziej, mogą ruszyć za nami również jednostki SWAT, agenci FBI a nawet wojsko. Mając na wyposażeniu spory arsenał broni (poczynając od pistoletów na wyrzutniach rakietowych kończąc), można zamienić okolicę w ruinę, dewastując zarówno samochody służb publicznych jak i przechodniów.
grze dostępnych jest około 120 pojazdów, różniących się pod względem maksymalnej szybkości, przyspieszenia oraz wytrzymałości. Dobranie odpowiedniego wehikułu do aktualnie wykonywanego zadania jest kluczem do sukcesu w tej grze. Jeśli zrobi się naprawdę gorąco można skorzystać z usług rozrzuconych tu i ówdzie warsztatów lakierniczych, lub załadować na pokład samochodu karabiny maszynowe, ewentualnie miny lub ładunek wybuchowy.
Podobnie jak w pierwszej części gry, także i tutaj mamy do czynienia z widokiem z lotu ptaka. Grafika została odpowiednio podrasowana do możliwości ówczesnych komputerów. Znakomite wrażenie wywołuje muzyka, która odgrywana jest za pomocą radia, uruchamianego automatycznie po wejściu do pojazdu.
235
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:51:29 »
Kolejna część kultowej serii Thief, zaliczanej do gatunku gier akcji typu „stealth” lub też FPS - first person sneaker. Podobnie jak w poprzedniczkach, tak i tu gracz staje się średniowiecznym złodziejem Garrettem, prawdziwym mistrzem w swoim fachu, jednakże historia, którą opisuje ten tytuł nie łączy się w sposób bezpośredni z tym, co widzieliśmy w pierwszym i drugim Thiefie. Jest to spowodowane tym, że autorzy, zespół Ion Storm (twórcy m.in. Deus Ex 1 i 2) oraz wydawca Eidos Interactive, chcieli, by Thief III zainteresował i spełnił oczekiwania zarówno starych fanów serii jak nowych graczy, którzy nie mieli styczności z żadną odsłoną tego cyklu.
Cała akcja rozgrywa się w obrębie jednego, dużego średniowiecznego miasta, które podobnie jak to miało miejsce w rzeczywistości, podzielone jest pomiędzy biedotę (slumsy) i mieszkańców zamożnych (zamki, wyniosłe katedry, muzea, rezydencje, itp.). Rządzą w nim trzy główne ugrupowania The Order of the Hammer, The Pagans oraz Keepers – z tym ostatnim od dawna związany jest bohater gry. Fabuła rzeczonej produkcji opowiada o wysiłkach Garretta mających na celu powstrzymanie nadchodzącej, dawno przepowiedzianej „ery ciemności”. Bohater, by zapobiec temu kataklizmowi musi wykraść z najlepiej strzeżonych miejsc w mieście najstarsze oraz najcenniejsze skarby i artefakty. Niestety, w trakcie wykonywania swej „roboty”, sprawy nagle się komplikują. Garrett przez przypadek budzi „starożytne zło”, a jakby nie dość tego, ugrupowanie, Keepers, któremu zgodził się pomóc w zażeganiu nadchodzącej „ery ciemności” uznaje go za zdrajcę. Teraz całkowicie osamotniony, bez sojuszników i przyjaciół, musi ocalić miasto przed grożącym mu niebezpieczeństwem oraz wyplatać się z tej intrygi.
Na graczy wcielających się w postać Garretta ponownie czeka fascynująca i ekscytująca przygoda oraz to, co lubią najbardziej (to czemu ta seria zawdzięcza swój sukces), czyli włamywanie się do przeróżnych zamków, więzień, podziemi, muzeów czy katedr, skradanie się w ciemnościach, obezwładnianie wartowników oraz wykradanie różnych skarbów. Akcja gry podzielona została na szereg misji, które można ukończyć na kilka sposobów. Nasz bohater jest doświadczonym i świetnie wyszkolonym złodziejem, potrafi wspinać się murach, bezszelestnie skradać oraz perfekcyjnie używać noża, łuku (kilka typów strzał) oraz innych złodziejsko/skrytobójczych gadżetów
Dużą nowością i unowocześnieniem w tej części jest mechanizm zwany „body awareness”, dzięki któremu gracz może widzieć ręce swego bohatera i dzięki temu mieć większą kontrolę nad tym co on wykonuje, czy to otwiera zamki, czy wspina się (widzimy kolejne wypukłości - punkty podparcia - w np. murze). Dużym atutem tego Thiefa jest też nowoczesny silnik graficzny ze specjalnym systemem oświetlenia i cieniowania (użyty też w grze Deus Ex 2), zaawansowany silnik fizyczny drugiej generacji firmy Havok oraz pełniący bardzo ważną rolę, przestrzenny system dźwiękowy, dzięki któremu gracz możne rozpoznać, z którego kierunku zbliża się strażnik, po czym stąpa (dywan, czy goły kamień), itp. Nie należy też zapominać o bardzo rozbudowanej sztucznej inteligencji sterującej komputerowymi postaciami, strażnikami, innymi złodziejami, czy skrytobójcami.
236
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:50:42 »
Diablo II: Lord of Destruction jest pierwszym oficjalnym rozszerzeniem do bestselerowej gry action RPG – Diablo II. Fabuła dodatku, przygotowanego przez studio Blizzard North, kontynuuje główny wątek walki z trójką potężnych demonów zagrażających mieszkańcom fantastycznego świata Sanktuarium. Po pokonaniu Mefisto i Diablo bohater kierowany przez gracza musi stawić czoła Panu Zniszczenia – Baalowi.
Rok po wydaniu Diablo II ekipa deweloperska studia Blizzard North przygotowała oficjalny dodatek, wzbogacający bazową grę o kolejny rozdział historii zmagań z siłami ciemności, a także nowe profesje, przedmioty i szereg usprawnień technicznych.
Fabuła Diablo II: Lord of Destruction kontynuuje wątek walki z Mroczną Trójcą. Po pokonaniu Mefisto i Diablo bohater kierowany przez gracza musi stawić czoła trzeciemu z potężnych demonów – Baalowi. Okazuje się, że Pan Zniszczenia zgromadził armię potworów i oblega twierdzę Harrogath położoną na zboczach góry Arreat, gdzie ukryty został legendarny kamień świata.
Poza nowym rozdziałem fabuły i rozległą krainą, dodatek wprowadza dwie nowe klasy postaci – Zabójczynię i Druida. Ekipa studia Blizzard North pod kierunkiem Petera Breivika zadbała także o wiele nowych rodzajów broni i pancerzy. Inne zmiany to m.in. magiczne runy do umieszczenia w przedmiotach z „kieszeniami”, przedmioty z procentową szansą rzucenia zaklęcia, nowe receptury do kostki Horadrimów oraz zwiększona pojemności skrzyni z ekwipunkiem. Rzecz jasna, nie zabrakło również nowych zadań do wykonania i potworów do zgładzenia.
Rozszerzenie Diablo II: Lord of Destruction pozwala również zwiększyć rozdzielczość grafiki w grze ze standardu VGA (640x480 pikseli) do SVGA (800x600 pikseli), co przekłada się na lepszą jakość oprawy wizualnej oraz zwiększone pole widzenia. Podobnie jak w pozostałych odsłonach serii Diablo, ścieżka dźwiękowa dodatku skomponowana została przez Matta Uelmena.
237
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:50:05 »
Cztery lata przyszło czekać fanom gry Diablo na jej pełnoprawny sequel. Zespół deweloperski studia Blizzard North pod kierunkiem Davida Brevika, Erica Sextona oraz Ericha i Maksa Schaeferów zdecydował się zachować mroczny klimat oryginału, implementując równocześnie szereg zmian i nowości w mechanice rozgrywki. Akcja Diablo II ponownie osadzona została w fantastycznym świecie zwanym Sanktuarium. Okazuje się, że zwycięstwo odniesione nad Panem Grozy w pierwszej części gry było tylko iluzoryczne. W rzeczywistości Diablo zdołał opętać swego pogromcę - księcia Aidana. Zyskawszy nowe siły demon zamierza wyzwolić pozostałych braci - Mefisto oraz Baala, by ostatecznie zniewolić ludzkość. Gracz kieruje poczynaniami herosa, który stara się pokrzyżować plany złych sił.
Zależnie od dokonanego już na początku zabawy wyboru, główny bohater może być amazonką, barbarzyńcą, paladynem, nekromantą lub czarodziejką. Każdy z herosów odznacza się przy tym innymi atrybutami i umiejętnościami. Inna jest również stosowana przez niego taktyka walki. Jak przystało na grę RPG, wraz z postępami w rozgrywce, postać zdobywa doświadczenie i rozwija posiadane zdolności oraz współczynniki psycho-fizyczne.
Twórcy gry przygotowali cztery rozległe krainy do zwiedzenie, które dzięki zastosowanemu generatorowi losowemu za każdym razem wyglądają nieco inaczej. W trakcie przemierzania lokacji bohater ma okazję spotkać dziesiątki postaci niezależnych, zmierzyć się z tysiącami potworów, a także znaleźć rozmaite przedmioty oraz skarby. Arsenał dostępnych broni i pancerzy jest bardzo szeroki. Dodatkowo istnieje także możliwość samodzielnego generowania potężnych przedmiotów o rozmaitych magicznych właściwościach.
Skala trudności rozgrywki w Diablo II obejmuje trzy stopnie: normalny, koszmar i piekło, przy czym odblokowanie kolejnego jest możliwe dopiero po ukończeniu kampanii na aktualnym poziomie. W grę można również zagrać w trybie kooperacji dla maksymalnie 8 graczy za pośrednictwem sieci LAN/Internet.
Oprawa wizualna została znacząco ulepszona w porównaniu z pierwowzorem. Twórcy Diablo II pozostali wierni grafice bazującej na charakterystycznym dla gier RPG z tego okresu rzucie izometrycznym, ale na uwagę zasługują postaci modelowane w 3D oraz animowane elementy otoczenia. Z wydarzeniami na ekranie monitora znakomicie współgra klimatyczna ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez Matta Uelmena.
Staraniem rodzimego dystrybutora - firmy CD Projekt - gra ukazała się na naszym rynku w pełnej polskiej wersji językowej. Głosu postaciom w Diablo II użyczyli m.in. Jan Aleksandrowicz, Aleksander Wysocki, Jacek Czyż oraz Dorota Chotecka.
238
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:49:34 »
Diablo jest pierwszą odsłoną serii zaliczanej do kanonu gatunku action-RPG. Gra wyprodukowana została przez zespół deweloperski studia Blizzard North, a jej głównymi projektantami byli Erich Schaefer, David Brevik, Max Schaefer, Eric Sexton oraz Ken Williams. Akcja Diablo osadzona została w fantastycznym świecie Sanktuarium. Fabuła gry przedstawia zmagania z tytułowym Panem Terroru, który uwięziony w magicznym kamieniu dusz próbuje wydostać się z niewoli. Demon zdołał przeniknąć do umysłu arcybiskupa Lazarusa, prawej ręki władcy królestwa Khanduras. Następnie opętał króla Leorica, a z sennych koszmarów jego pierworodnego potomka stworzył armię przerażających kreatur krążących wokół miasteczka Tristram i pod jego powierzchnią. Nie bacząc na niebezpieczeństwo książę Aidan wyrusza, by stawić czoła siłom zła i pokonać Diablo.
Bohater kreowany przez gracza może być wojownikiem (Aidan), czarodziejem lub łotrzycą. Postaci różnią się nie tylko wyglądem, ale także predyspozycjami psycho-fizycznymi, umiejętnościami i stosowaną taktyką walki. Wybór herosa ma także znaczenie w finale. Rozgrywka w Diablo bazuje na elementach mechaniki gier cRPG (np. punkty doświadczenia) i akcji. Wydarzenia na ekranie, w tym chociażby pojedynki z przeciwnikami, toczą się w czasie rzeczywistym. Sterowanie poczynaniami postaci odbywa się z wykorzystaniem interfejsu „point & click”. Co za tym idzie, podjęcie określonych działań (np. zaatakowanie lub podniesienie przedmiotu), wymaga wskazania kursorem myszy na odpowiednie miejsce i kliknięcia (rozwiązanie znane chociażby z gry Ultima VIII). Większość wydarzeń przedstawionych w Diablo osadzonych zostało w mieście Tristram oraz jego okolicach. W sumie gracze mają okazję zwiedzić 16 głównych i kilka pobocznych lokacji. Wiele elementów otoczenia generowanych jest jednak losowo (np. lochy i skarby), co zapewnia niepowtarzalność każdej rozgrywki. Jak przystało na grę RPG, w trakcie swoich wędrówek bohaterowie mogą spotkać postaci niezależne, zdobyć nowe bronie i pancerze, a także walczyć z setkami bestii. Poza trybem kampanii solowej twórcy gry przygotowali również opcję zabawy z udziałem żywych graczy. W rozgrywce prowadzonej za pośrednictwem sieci LAN lub Internet mogą uczestniczyć maksymalnie 4 osoby. Oprawa wizualna Diablo wyróżnia się bardzo mroczną stylistyką. Grafika, choć wykonana w technice 2D, ukazuje świat gry w rzucie izometrycznym, co sprawia wrażenie trójwymiarowości. Na uwagę zasługuje znakomita ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez Matta Uelmena.
239
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:48:57 »
Specjalny pakiet, w skład którego wchodzą dwie części znanej strategicznej serii firmy Pop Top Software - Tropico, a także dodatek do pierwszej z nich - Tropico: Rajska Wyspa.
W Tropico przenosimy się w lata 50, w których wcielając się w rolę karaibskiego dyktatora przejmujemy władzę na jednej z ubogich wysp fikcyjnego archipelagu. Podobnie jak w innych strategiach ekonomicznych, tak i w Tropico musimy wykazać się swoimi umiejętnościami w sprawowaniu władzy, przezwyciężyć ubóstwo, napięcia społeczne oraz inne trudności i zapewnić naszemu młodemu narodowi równomierny postęp. Więcej informacji na temat gry znajdziecie tutaj.
postęp. Więcej informacji na temat gry znajdziecie tutaj. Tropico: Paradise Island to oficjalny dodatek do strategii ekonomicznej - Tropico - firmy Pop Top Software. Gracz ponownie ma okazję stać się dyktatorem małej wysepki położonej gdzieś na Karaibach, żyć w wirtualnym dobrobycie i wykorzystywać swoich podanych. Dodatek wprowadza do gry ponad 20 nowych scenariuszy, szereg nowych budynków (m.in. Army Base, Colonial Fort, Marina i El Presidente’s Childhood Home), nowe atrakcje dla turystów (tennis courts, beach villas), a także nowe rodzaje turystów, tj. Eco-Tourist oraz Spring Break Tourist. Ponadto nasza wysepka będzie nawiedzana przez liczne nieprzyjazne zjawiska meteorologiczne, typu: porywiste tropikalne burze i huragany, a my jako dyktator, zyskamy więcej atrybutów, dzięki którym będziemy mogli manipulować ludźmi. Rozgrywkę będzie nam umilać nastrojowa latynoska muzyka. Więcej informacji na temat gry znajdziecie tutaj.
W Tropico 2: Zatoka Piratów mamy okazję zostać prawdziwym władcą mórz południowych z okresu XVII wieku. W przeciwieństwie do pierwszej części gry, gdzie jako totalitarny władca gospodarowaliśmy zasobami małej wyspy, teraz jako król piratów zarządzamy bazą wypadową, ukrytą na jednej z wysp archipelagu. Gra oparta jest o ten sam silnik graficzny, który wykorzystano w oryginalnym Tropico, jednakże poddano go wielu udoskonaleniom i modyfikacjom. Natomiast ekonomia rozgrywki odwróciła się o 180 stopni. O ile w Tropico mogliśmy sprzedać to co wyprodukowaliśmy na swojej wyspie, to w Zatoce Piratów zabieramy i wykorzystujemy dobra zrabowane innym – głównie chodzi tu o statki kupieckie. Porywamy również zakładników, których możemy wykorzystać jako siłę roboczą lub zażądać wysokiego okupu od rodziny. Więcej informacji na temat gry znajdziecie tutaj.
240
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:48:18 »
Specjalne, kolekcjonerskie wydanie gier z serii Blitzkrieg. W jego skład wchodzi pierwsza część gry – Blitzkrieg, dodatki do niej: Blitzkrieg: Pomruk Zagłady i Blitzkrieg: Horyzont w Ogniu, oraz nie publikowany wcześniej zestaw misji Blitzkrieg: Żelazna Dywizja
Blitzkrieg to strategia czasu rzeczywistego rozgrywająca się w czasie II Wojny Światowej. Gracze mogą uczestniczyć w szeregu historycznych starć dowodząc zarówno siłami alianckimi, rosyjskimi i niemieckimi (między innymi niemiecka kampania w Polsce, Rosji i Tunezji; alianckie walki w Norwegii, Francji i we Włoszech oraz rosyjskie zmagania na Ukrainie i we Finlandii). Gra posiada dopracowaną grafikę (trójwymiarowe jednostki), a rozgrywka przypomina tą znaną z serii Sudden Strike, tzn. w każdej misji dostajemy szereg jednostek i musimy tak je wykorzystać, by wykonać powierzone przez dowództwo zadanie.
Trzy kampanie z łącznie 21 ekscytującymi misjami.
Ponad 150 typów pojazdów i innych maszyn bojowych.
Ponad 40 rodzajów piechoty.
Ponad 250 typów budynków i instalacji naziemnych.
Możliwość gry w trybie single i multiplayer.
Każdy element na mapie może zostać uszkodzony lub zniszczony, począwszy od samych oddziałów wojskowych, a skończywszy na zabudowaniach cywilnych.
Możliwość gry wieloosobowej za pośrednictwem sieci lokalnej i Internetu.
Zaimplementowany generator map.
Możliwość przejęcia i wykorzystania sprzętu porzuconego przez wroga.
Możliwość budowania mostów polowych, kopania okopów, minowania i rozminowywania określonych terenów, wezwania wsparcia lotniczego, itp.
Horyzont w Ogniu to pierwszy oficjalny dodatek do gry Blitzkrieg, wydany przez CDV Software. W przeciwieństwie do innych tego typu wydawnictw, produkt ten nie wymaga posiadania zainstalowanej oryginalnej wersji programu i z powodzeniem działa bez niego.
Horyzont w Ogniu oferuje kampanię z osiemnastoma dużymi misjami, skupioną wokół postaci słynnego feldmarszałka Wehrmachtu, Erwina Rommela. Gracz ma okazję walczyć w Ardenach, Trypolisie, El Alamein, Sycylii, no i oczywiście Normandii. Oprócz tego, w dodatku zaimplementowano 8 luźnych scenariuszy, z nową stroną konfliktu – Japonią. Rozszerzenie udostępniło także około 50 nowych jednostek, wśród których zobaczymy m.in. myśliwce Zero, bombowce Blenheim, wyspecjalizowane czołgi niemieckie, żołnierzy amerykańskiej piechoty morskiej i Afrika Korps. Poprawie uległa sztuczna inteligencja komputerowego przeciwnika. Wróg szuka słabych punktów w Twoich szeregach, niszczy pola minowe, a także sprytniej operuje siłami powietrznymi.
Pomruk Zagłady to drugie, oficjalne rozszerzenie popularnej strategii czasu rzeczywistego (RTS) z akcją osadzoną podczas II Wojny Światowej, pt. Blitzkrieg, której rynkowy debiut miał miejsce w połowie 2003 roku. W przeciwieństwie do innych wydawnictw tego typu, omawiany dodatek nie wymaga posiadania zainstalowanej oryginalnej wersji programu i sprzedawany jest jako w pełni samodzielny produkt.
Podobnie jak pierwszy add-on, Pomruk Zagłady udostępnia graczom do przejścia kampanię, składającą się z 18 rozbudowanych scenariuszy. Kolejne zadania związane są z osobą osławionego generała 3. Armii Amerykańskiej, George'a S. Pattona. Działania militarne obejmą Afrykę Północną, Sycylię (Operacja Husky, czyli otwarcie frontu południowego w Europie w 1943 roku), lądowanie Aliantów w Normandii (zmagania na plaży Omaha) oraz pancerną kontrofensywę niemiecką w Ardenach. Ponadto, dodatek oferuje 8 luźnych scenariuszy dedykowanych pojedynczemu graczowi oraz kilkanaście nowych rodzajów jednostek, jakie możemy skutecznie wykorzystać podczas starcia.
Blitzkrieg: Antologia zawiera również niepublikowany wczesniej zestaw misji Blitzkrieg: Żelazna Dywizja. Kampania ta rozgrywa się w roku 1944 na Węgrzech. Dodatek ten wprowadził do rozgrywki również dodatkowe typy pojazdów i czołgów, jakie pod koniec II Wojny Światowej znalazły się na uzbrojeniu obu stron.
Twórcy rozszerzenia nie zapomnieli także o standardowych usprawnieniach engine'u (usunięcie najbardziej uciążliwych błędów programistycznych; zastąpienie części animacji nowymi) oraz poprawie algorytmów odpowiadających za sztuczną inteligencję komputerowego przeciwnika (gracze muszą uważać na niespodziewane ataki oraz próby zastawienia zmyślnych pułapek na podległe oddziały, etc.).
Strony: 1 ... 14 15 [16] 17 18 19
Pokaż wiadomości
