Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Pokaż wątki - Articz
Strony: 1 ... 16 17 [18] 19
256
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:36:55 »
„Trzynastka” to wyjątkowo oryginalna strzelanina FPP, będąca próbą przeniesienia w świat gier głośnej francuskiej serii komiksowej, której scenarzystą jest Jean Van Hamme (współtwórca popularnego na polskim rynku Thorgala).
Enigmatyczny tytuł wskazuje na tatuaż, jaki na swym lewym barku odkrywa główny bohater (mówiący głosem Davida Duchovny’ego), gdy pewnego dnia budzi się na nadmorskiej plaży. Jest ranny, a co gorsza cierpi na całkowitą amnezję odnośnie swojej tożsamości i przeszłości. Rusza więc na poszukiwanie prawdy, niespodziewanie uwikłując się w okrutne tajemnice wywiadów i wewnętrzne wojny tajnych służb. Na swej drodze przychodzi mu spotkać złowrogich agentów i najemnych morderców, z niewiadomych powodów czyhających na jego życie. A wszystkie poszlaki prowadzą do zamachu na Prezydenta Stanów Zjednoczonych, dokonanego przez tajemniczego snajpera. Czyżby to sam Trzynasty był tym zabójcą? Scenariusz czerpie więc z wypróbowanych schematów kina czy literatury sensacyjnej (choćby słynnej Tożsamości Bourne’a) i tylko w rękach gracza pozostaje zgłębienie owej zagadki człowieka bez pamięci.
Samą grę podzielono na trzynaście rozdziałów, podczas których wykonujemy określone misje, polegające na przykład na dotarciu w konkretne miejsce bądź eskortowaniu któregoś z bohaterów niezależnych. Przy użyciu różnorodnych rodzajów broni (noży do rzucania, pistoletów, karabinów, granatów, itd.) należy przy tym eksterminować niezliczone zastępy wrogów, czasem uważając jednocześnie na to, by nie trafić bezbronnego cywila.
Ale i tak byłaby to zapewne jeszcze jedna, podobna do wielu innych, gra akcji, gdyby nie jej niezwykła oprawa graficzna. Bowiem komiksowy rodowód tej produkcji nie przejawia się jedynie w zapożyczeniach fabularnych. Cała strona wizualna przywodzi tu na myśl historie obrazkowe: począwszy od plansz pojawiających się jako przerywniki, poprzez ludzkie sylwetki i twarze, aż po dymki (z charakterystycznymi napisami typu „Bang!” czy „Kaboom!”) towarzyszące efektom dźwiękowym. Komiksowy efekt uzyskano dzięki zastosowaniu charakterystycznej techniki cel-shading. Całość uzupełnia kilka trybów rozgrywki wieloosobowej, przede wszystkim opcja pojedynku dwóch grających na podzielonym ekranie. W ten sposób możemy powalczyć choćby o zdobycie flagi albo rozegrać deathmatch, czyli walkę jeden na jednego na śmierć i życie (w kilku odmianach - np. z ułatwieniami dla jednego, słabszego gracza).
257
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:36:20 »
Akcja tej odsłony serii Star Wars Jedi Knight toczy się sześć lat po zakończeniu się drugiej części sagi i umożliwia graczom wcielenie się w studenta legendarnej Akademii Jedi, zlokalizowanej na księżycu Yavin 4 i prowadzonej przez samego Luke’a Skywalkera (rolę jego asystenta spełnia Kyle Katarn – główny bohater poprzednich epizodów wspomnianego cyklu). Rozgrywka w trybie jednoosobowym składa się z cyklu szkoleniowego (zgłębianie tajników Mocy i poznawanie rozmaitych technik walki) oraz szeregu powiązanych fabularnie misji.
Co jest nowością w serii, przed rzuceniem się w wir wirtualnej przygody niezbędne jest stworzenie własnej postaci od podstaw, czyli wybór rasy, płci, ubioru, cech fizycznych itp. Do tego dochodzi jeszcze skonstruowanie indywidualnego Miecza Świetlnego lub jego podwójnej wersji (swego czasu posługiwał się nią straszliwy Darth Maul). W Star Wars Jedi Knight: Jedi Academy nie brakuje również konwencjonalnych typów uzbrojenia – pistoletów i karabinów energetycznych, wyrzutni elektro-magnetycznych i innych, jednakże skorzystamy z nich tylko w około 30% walk – resztę (około 70%) stoczymy używając mieczy świetlnych.
Nowością w tej części, poza wyżej wymienionymi: kreacją postaci i ilością walki z użyciem miecza świetlnego, są nowe moce rycerzy Jedi oraz możliwość łączenia i wykorzystania kilku tychże mocy równocześnie w walce. Podczas gry można też decydować jakie moce Jedi rozwijać i którą stroną mocy podążać: ciemną lub jasną - wybór ma wpływ na przebieg kilku ostatnich etapów oraz zakończenie gry.
Star Wars Jedi Knight: Jedi Academy oferuje kampanię przewidzianą na około 30 godzin rozgrywki, przy czym w tej części nie musimy wykonywać zadań „po kolei” – po ukończeniu jednej misji możemy zadecydować, którą z kilku kolejnych przejdziemy – daje to poczucie większej swobody i zrywa z liniowością gry. Akcja każdego zadania toczy się w innej, nowej lokacji (w Star Wars Jedi Knight II: Jedi Outcast kilka misji umiejscowionych było w tym samym miejscu), zwiedzimy szereg miejsc znanych z filmów, książek i komiksów, m.in. Tatooine oraz Hoth. Gra nadal wykorzystuje silnik graficzny„Quake 3 Team Arena engine”, jednakże został on poddany licznym modyfikacjom i ulepszeniom.
258
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:35:40 »
Czwarta odsłona serii kultowych strzelanin osadzonych w perspektywie pierwszej osoby (FPS), która została opracowana przez firmę Raven Software (producentów m.in. Hexen: Beyond Heretic oraz Star Wars: Jedi Knight II – Jedi Outcast), pod ścisłym nadzorem członków id Software.
Akcja Quake IV rozpoczyna się tuż po zakończeniu drugiej części, wydanego w 1997 roku programu. Bezimienny komandos, który samotnie postanowił przemierzyć planetę Stroggów, ostatecznie pokonał głównego przeciwnika – Makrona. Bolesny cios, jaki został zadany rasie obcych nie przypieczętował jednak ich klęski. Niedobitki żołnierzy wroga przegrupowały się i stworzyły nowe, realne zagrożenie. Na dodatek Stroggowie powołali do życia nowego Makrona, znacznie bardziej niebezpiecznego, niż ich dotychczasowy lider. Do akcji wkracza specjalna grupa komandosów, kryjąca się pod kryptonimem Rhino Squad. Jej zadanie jest proste: raz na zawsze pozbyć się obcych.
Podobnie jak to miało miejsce w części drugiej, także teraz rozgrywka koncentruje się na trybie dla jednego gracza. Matthew Kane – bo tak nazywa się komandos, w którego rolę się wcielimy – będzie musiał polegać nie tylko na swoich umiejętnościach w operowaniu bronią, ale również zdać się na pomóc kolegów, którzy wezmą aktywny udział w kampanii przeciwko Stroggom. Mimo ogromnego ładunku akcji, rozgrywającej się zarówno na otwartej przestrzeni, jak i w klaustrofobicznych korytarzach instalacji obcych, w Quake IV pojawią się również proste zadania, polegające np. na przeniesieniu przedmiotu z jednego miejsca do drugiego, itp. – zupełnie jak w starszym o osiem lat bracie.
W grze pojawił się silny wątek eksperymentów medycznych przeprowadzanych przez Stroggów na ludziach (część z nich mogliśmy oglądać już w Quake II). Podczas zmagań, schwytany Kane sam staje się ofiarą dyskusyjnych moralnie zabiegów, dzięki czemu uzyskuje specjalne implanty, pozwalające mu siać jeszcze większe zniszczenie. W kwestii tradycyjnych broni nie dokonano drastycznych zmian. Wróciły stare i dobre środki zagłady, np. Nailgun, Hyper Blaster, Railgun, Shotgun, a także Lightning Gun, czyli destrukcyjny miotacz energii, który pojawił się w pierwszej odsłonie programu. Jakby tego wszystkiego było mało, w Quake IV siądziemy za kierownicą kilku pojazdów. Szybka jazda połączona z eksterminacją potworów, jest jednym z najjaśniejszych punktów zmagań.
Również wizerunki przeciwników to powrót do korzeni. Powrócą doskonale znani wrogowie: Berzerkerzy, Gunnerzy i Grunty. W trakcie zmagań zobaczymy również upiorne postacie odpowiedzialne za eksperymenty medyczne, potężnych bossów i samego Makrona – ogromnego robota, pokrytego żywą tkanką.
Program korzysta z dobrodziejstw najnowocześniejszego obecnie silnika, stworzonego przez id Software dla potrzeb Doom 3. Doskonała gra świateł i cieni doskonale komponuje się z ogromnymi budowlami wzniesionymi przez Stroggów. Autorzy postarali się, aby obok klaustrofobicznych lokacji spowitych mrokiem, znalazło się dużo otwartych przestrzeni, powalających rozmachem oglądanych konstrukcji. O zgodność z duchem Quake II postarano się również w inny sposób. W grze ujrzymy mnóstwo symboli i flag z drugiej części gry, a także specyficzny styl budownictwa, który charakteryzował Stroggów.
259
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:34:56 »
Men of Valor: Vietnam to gra akcji osadzona w realiach Wojny Wietnamskiej, będąca bezpośrednią konkurencją dla produktu firmy Illusion Softworks, pt. Vietcong, oraz produktu firmy nFusion Interactive, pt. Line of Sight: Vietnam (wszystkie wymienione tytuły powstawały mniej więcej w tym samym czasie). Warto jeszcze dodać, iż za jej powstanie odpowiedzialny jest zespół 2015, mający na swym koncie niekwestionowany przebój z roku 2001, pt. Medal of Honor: Allied Assault. Jest to gra wykorzystująca jeden z najlepszych trójwymiarowych silników graficznych - „Unreala” (widok z perspektywy pierwszej osoby), co bezpośrednio przekłada się na jakość i szczegółowość z jaką przedstawiono otoczenie, w którym toczy się akcja, tj. różne rodzaje terenu południowo-wschodniej Azji, w tym bagna, dżunglę i pola ryżowe, oraz z jaką zrealizowano modele postaci żołnierzy, wykorzystywanej przezeń broni, pojazdów, itp.
Naszym zadaniem jako gracza, jest pokierowanie poczynaniami jednego z amerykańskich żołnierzy, któremu towarzyszyć będzie oddział kierowanych przez komputerowe A.I. współtowarzyszy. Twórcy przygotowali spójną kampanię opartą na autentycznym przebiegu tego konfliktu zbrojnego. Będziemy uczestniczyć w misjach rozpoznawczych typu „znajdź i zniszcz” rozgrywających się w okolicach amerykańskiej bazy lotniczej w Danang, w walkach związanych z ofensywą Tet i kontrofensywą Hue oraz jeszcze wielu innych. Grę zaprojektowano tak, aby jak najlepiej oddać realia tego najbardziej kontrowersyjnego konfliktu drugiej połowy XX wieku - szczegółowo odtworzono wyposażenie i uzbrojenie obu stron konfliktu, armie obu stron stosują autentyczną wówczas wykorzystywaną taktykę, żołnierze stopniowo zdobywają doświadczenie, itp
W trybie multiplayer otrzymujemy możliwość opowiedzenia się po dowolnej ze stron konfliktu (jako żołnierz regularnej armii Północnego Wietnamu lub partyzant Vietcongu czy też żołnierz armii Stanów Zjednoczonych). Dostępnych jest kilka trybów rozgrywki wieloosobowej, w tym cooperative pozwalający na przejęcie całej kampanii ramię w ramię z żywymi kolegami.
260
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:34:16 »
Fabuła
Fabuła gry osadzona została w wykreowanym przez wydawnictwo White Wolf Świecie Mroku, w szczególności opiera się zaś na wątkach zaczerpniętych z Wampira: Maskarady. Przenosimy się więc do alternatywnej wersji współczesnego Los Angeles, w którym walkę o dominację toczy siedem wampirzych klanów. Podczas zabawy wcielamy się w postać bezimiennego bohatera (mężczyzny lub kobiety), który zostaje zabity, a następnie wskrzeszony przez jednego z krwiopijców. Przystąpiwszy do wybranego klanu (z których każdy wyróżnia się innym stylem bycia, wartościami i specyficznymi zdolnościami specjalnymi), nasz protagonista musi rozwikłać tajemnicę odnalezionego niedawno artefaktu, który wieszczy rychły koniec rasy wampirów.
Mechanika
Vampire: The Masquerade – Bloodlines to gra z gatunku action/RPG, w której obok rozbudowanej warstwy fabularnej nie zabrakło sekwencji akcji oraz mniej lub bardziej wyrafinowanych sposobów eliminacji przeciwników. W przeciwieństwie do wydanej cztery lata wcześniej poprzedniczki, kładącej główny nacisk na akcję i zabijanie w stylu znanym z produkcji hack-and-slash, gra Troika Games koncentruje się w dużo większym stopniu na opowieści oraz dylematach moralnych bohatera. W zależności od tego, do którego z wampirzych klanów zdecydujemy się dołączyć, kontrolowana przez nas postać otrzyma zupełnie inny wachlarz umiejętności, które w istotny sposób determinują przebieg i styl rozgrywki. Będzie też musiała stawić czoła zupełnie innym wyzwaniom, a prowadzone przez nią dialogi z postaciami niezależnymi przyczynią się do zupełnie innego rozwoju fabuły.
Cechą charakterystyczną Vampire: The Masquerade – Bloodlines jest rzadko spotykana swoboda w kreowaniu i rozwijaniu naszego bohatera. Dzięki zdobywanym punktom doświadczenia, nasza postać może opanować do dwunastu różnych umiejętności specjalnych, takich jak niewidzialność, nadnaturalna szybkość, kontrola umysłu itd. Pomocne w eliminowaniu konkurencji okazują się także tradycyjne rodzaje broni, pokroju noża, katany, pistoletu maszynowego czy miotacza płomieni. To jednak wyłącznie od gracza zależy sposób prowadzenia postaci i to, czy będzie ona mogła bez problemu przebywać wśród ludzi, czy też stanie się odrażającym monstrum, zmuszonym do ukrywania się i nieustannej walki z żądzą krwi.
261
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:33:39 »
Virtua Tennis to jedna z najpopularniejszych gier sportowych stworzonych na konsolę SEGA DreamCast, z czasem przeniesiona na inne platformy. W grze mamy okazję zmierzyć się z najsłynniejszymi tenisistami, jak Sampras, Moya czy Henman. Rozgrywki toczą się na słynnych kortach całego świata na różnych nawierzchniach (trawiaste, ceglaste, twarde i dywanowe), charakteryzujących się odmienną fizyką odbijania piłki.
Virtua Tennis jest bardziej nastawiony na rozgrywkę zręcznościową niż symulację, oferując łatwy w obsłudze interfejs sterowania i wiele uproszczeń dotyczących zasad. Mimo tego trójwymiarowa grafika dopracowana jest w najdrobniejszych szczegółach w pełni oddając realizm tego ekskluzywnego sportu. W odróżnieniu od pierwowzoru, porty zawierają tryb multiplayer. Oprócz tego gracz może wziąć udział w pucharze świata lub dowolnym turnieju i wspinać się w światowym rankingu najlepszych tenisistów. Zawodników charakteryzują odpowiednie statystyki i umiejętności (szybkość, precyzja czy kontrola nad piłką), które możemy rozwijać na treningach lub zawodach.
262
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:32:41 »
Kontynuacja jednej z największych serii gier cRPG The Elder Scroll III: Morrowind to już trzecia epicka przygoda rozgrywająca się w olbrzymim świecie imperium Tamriel. Jest ono podzielone na osiem prowincji, z których każda zamieszkiwana jest przez inną rasę, posiadającą odrębną kulturę, religię i politykę. Cała seria wyróżnia się dużą swobodą pozostawioną graczom w prowadzeniu postaci i kolejności wykonywania zadań.
Możemy stworzyć praktycznie każdy rodzaj postaci według własnego uznania. Możemy zostać szlachetnym rycerzem walczącym ze złem, przebiegłym złodziejem zabiegającym o wpływy dla swojej gildii, magiem pracującym nad potężnymi i niszczycielskimi czarami lub zwyczajnym uzdrowicielem szukającym lekarstwa na śmiertelną zarazę. Nasze poczynania ściśle wpływają na postać oraz przebieg gry, który ewoluuje i zmienia się. Bohater, oprócz zadań związanych z głównym wątkiem gry, może wykonywać tysiące pobocznych misji w większych i mniejszych miastach czy wielopoziomowych labiryntach, odkrywając urok olbrzymich prowincji Morrorwind.
Równocześnie z niesamowitą elastycznością gry otrzymujemy trójwymiarowy świat wykonany z wykorzystaniem najnowszej technologii 3D, oferującej bogactwo szczegółów i efektów wizualnych oddających realizm fantastycznej krainy. Do gry dołączony jest zestaw narzędzi The Elder Scrolls Construction Set, pozwalający na edycję świata Morrorwind, zmianę atrybutów postaci lub potworów, dodanie nowego labiryntu lub przedmiotu, a nawet stworzenie całkowicie nowego świata.
263
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:32:09 »
Icewind Dale jest komputerową grą RPG osadzoną w świecie AD&D Forgotten Realms. Wykorzystuje ona engine „Infinity” z Bioware, taki sam jak w osławionej BG. Icewind Dale skupia się na epickich przygodach toczonych w mrocznych lochach. Historia rozgrywa się w północnych, nie do końca zbadanych regionach Forgotten Realms, - znanych jako Doliny Lodowego Wichru, sławnych dzięki wyczynom Drizzt'a Do'Urden'a z książki R.A. Salvatora, „The Crystal Shard”. Tam właśnie twoja drużyna odbywa swoją wędrówkę w głąb gór Spine of the World (kręgosłup świata) - niebezpiecznego terytorium zasiedlonego przez zabójcze stworzenia. Poprzez swoje odkrycia i zadania dowiadujesz się, iż musisz stoczyć walkę z antycznym złem, zagrażającym uwolnieniem najstraszliwszych horrorów na cały świat Faerun.
Fabuła Icewind Dale nie ma związków z Baldur's Gate i nie jest skupiona wokół jednej postaci, lecz od razu na początku gry tworzysz całą swoją drużynę, lub wybierasz jedną z gotowych drużyn. Twój zespół bohaterów może składać się z 1-6 osób. Gra rozpoczyna się w mroźnym mieście Easthaven, jednym z Dziesięciu Miast regionu. Poproszony zostajesz o przyłączenie się do Hrothgara, jednego z lokalnych bohaterów i wyruszenia z misją mającą na celu rozwikłanie problemów nękających miasto na górskiej przełęczy, zwane Kuldahar. Historia zaczyna się komplikować, gdy zostajesz zamieszany w wielką misję, mającą na celu zapobieżenie zniszczeniu miasta i całego regionu. Misja ta zaprowadzi Cię do szeregu miejsc położonych w górach Spine of the World, od mroźnych lochów przez antyczne ruiny elfich miast do żyjących lodowców i innych zadziwiających miejsc.
W grze multipalyer każdy gracz tworzy własnych bohaterów, którzy są od siebie bardziej niezależni w stosunku do Baldur's Gate. Skutkiem tego, iż sam kreujesz swoją drużynę, inni bohaterowie niezależni (NPC) nie będą się przyłączać tak jak to miało miejsce w Baldur's Gate. Niektórzy z nich podążą z tobą zgodnie z fabułą, ale nie będzie można ich kontrolować. W dowolnym momencie można zmieniać przywódcę drużyny, co może zaowocować nowymi opcjami dialogowymi, zależnymi od rasy, płci, profesji, inteligencji, mądrości i charyzmy przywódcy. Nadal występuje ograniczenie doświadczenia do 1,800,000, dzięki czemu postać w zależności od profesji może osiągnąć 14-28 poziom.
Nacisk położony został przede wszystkim na eksplorację, jednak kolejne wydarzenia będą się ze sobą wiązać tworząc ciekawą, lecz liniową fabułę przez co Icewind Dale jest bardziej podobny do Diablo niż do Baldur's Gate. W grze znajduje się 12 oddzielnych obszarów z około 15 poziomami lochów każdy. Lochy różnią się rozmiarami oraz wyglądem, poczynając na ciasnych przejściach a na rozległych jaskiniach kończąc. Podziemia rozproszone są po całym terenie Icewind Dale włączając górskie obszary Ten Towers oraz Spine of the World.
Każdy czar posiada swoją własną animację, w przeciwieństwie do BG gdzie wszystkie czary wyglądały tak samo.
Ulepszony algorytm wyszukiwania drogi, szczególnie w przypadku, kiedy drużyna jest ustawiona w jakieś formacji.
Ulepszony dziennik, w którym znajdziecie wszystkie wykonane i niewykonane questy.
Lepsza sztuczna inteligencja potworów, które teraz wysyła patrole, oraz nawołują się w razie niebezpieczeństwa.
Potwory mają nawet 22 stopy wysokości.
Dużo nowych magicznych przedmiotów.
Nowe portrety dla postaci, jeden przedstawiający całą sylwetkę bohatera, drugi tylko jego twarz.
Gra wykorzystuje Open GL, aby ulepszyć efekt oświetlenia, mgły oraz aby poprawić płynność gry.
Więcej standartowych głosów, możliwość używania swoich dźwięków z BG.
Możliwość wykonania zbroi z pancerzy różnych zwierząt.
Ponad 100 unikalnych magicznych przedmiotów losowo dostępnych po pokonaniu bossów lub mini-bossów.
Gra toczy się w roku 1281, roku zimnej duszy, czyli na 15 lat przed pojawieniem się Drizzta.
Autorem muzyki do Icewind Dale jest Jeremy Soule, autor muzyki między innymi do Total Annihilation.
264
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:31:30 »
The Sims 2 to sequel najlepiej sprzedającej się gry, a raczej całej serii gier, wszechczasów, oferującej niespotykaną jak dotąd możliwość kontroli swoich wirtualnych podopiecznych (symulacja ludzkiego życia).
Tym razem gracz otrzymuje możliwość kontrolowania swojego wirtualnego „ja” przez niemal całe życie, od okresu dziecięcego, aż po spokojną starość. Każda decyzja, której dokonuje, sposób w jaki reaguje na pojawiające się na jego drodze wyzwania i zagrożenia, ma wpływ na jego dalsze losy. Wybór jakiego dokonamy będąc dzieckiem, może mieć znaczący wpływ na naszą młodość oraz dorosłe, dojrzałe życie - czyni to zabawę bardziej realistyczną i zbliżoną do rzeczywistości.
Istotną zmianą w stosunku do „jedynki” jest wprowadzenie w pełni trójwymiarowej grafiki, korzystającej z możliwości współczesnych kart graficznych. Użycie grafiki 3D pozwoliło na zastosowanie nowych, niemożliwych do tej pory rozwiązań. Nic już nie stoi na przeszkodzie abyśmy obserwowali jak zmienia się mimika twarzy naszego pupila, a nawet jego tusza – ta może wzrastać, gdy na przykład spędzamy zbyt dużo swego czasu w kuchni lub na wygodnej kanapie przed telewizorem.
Istotną zmianą w stosunku do „jedynki” jest wprowadzenie w pełni trójwymiarowej grafiki, korzystającej z możliwości współczesnych kart graficznych. Użycie grafiki 3D pozwoliło na zastosowanie nowych, niemożliwych do tej pory rozwiązań. Nic już nie stoi na przeszkodzie abyśmy obserwowali jak zmienia się mimika twarzy naszego pupila, a nawet jego tusza – ta może wzrastać, gdy na przykład spędzamy zbyt dużo swego czasu w kuchni lub na wygodnej kanapie przed telewizorem.
Kolejną wprowadzoną nowością jest też to, iż teraz simowie posiadają własne DNA, co wprowadza do gry całkowicie nowe, związane z tym, wyzwania, jak chociażby możliwość dziedziczenia przez dzieci cech charakterystycznych ich rodziców. Nowy, znacznie rozbudowany, a zarazem intuicyjny system tworzenia własnego Sima. Wystarczy zaledwie kilka kliknięć, aby ustalić wiele różnorodnych parametrów związanych chociażby z wyglądem, mimiką twarzy, itp. Obszerna biblioteka zaprojektowanych na nowo elementów, którymi można wypełniać swój dom. Life Score – dodatkowy współczynnik - miara tego, jak udaje się nam przeprowadzać naszego Sima przez kolejne przeciwności losu, kolejne „wielkie wydarzenia” mające miejsce w życiu każdego człowieka – pierwszy krok, zaręczyny, itd
265
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:30:57 »
Oficjalna gra sportowa Igrzysk Olimpijskich w Atenach, która została przygotowana przez International Sports Multimedia w kooperacji z Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim.
W grze zawarto aż siedem olimpijskich aren, wiernie odwzorowanych na podstawie fotografii oraz planów architektonicznych. Wśród obiektów znalazły się nie tylko specjalnie przygotowane na potrzeby Olimpiady budowle, ale również antyczny stadion Panathinaiko, gdzie odbywały się konkurencje strzeleckie. Program umożliwia jednoczesną zabawę aż czterem osobom w następujących dyscyplinach lekkoatletycznych: skok wzwyż, skok w dal, trójskok, rzut dyskiem, rzut młotem, rzut oszczepem i skok o tyczce. Do tego dochodzi kilka konkurencji biegowych (w tym dwie przez przeszkody) oraz dziesięciobój. Zadowoleni powinni być także amatorzy pływania, którym oddano biegi na czterech różnych dystansach. Bogactwo dyscyplin uzupełniają strzelectwo, podnoszenie ciężarów, łucznictwo, jazda na koniu przez przeszkody i gimnastyka artystyczna.
Najważniejszą rzeczą związaną z tego typu grami jest intuicyjne i nie sprawiające kłopotów sterowanie. Przy takiej ilości dyscyplin, autorom gry udało uniknąć udziwnionych schematów i zaproponować rozwiązania, które można w łatwy i szybki sposób opanować. Niestety, momentami nie obejdzie się bez tradycyjnego katowania klawiszy, które pojawia się w kilku konkurencjach i decyduje o szybkości poruszania się naszego zawodnika. Od strony audiowizualnej Athens 2004 jest praktycznie bez zarzutu. Spodobać mogą się zwłaszcza dopracowane sylwetki sportowców i realistyczny model ich ruchu.
266
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:30:23 »
Fabuła
Pod względem fabularnym, Doom 3 opowiada podobną historię jak wydany w 1993 roku pierwowzór serii, choć na potrzeby gry została ona dość wyraźnie rozbudowana. W jej przygotowaniu udział wziął zaś Matthew Costello – czyli człowiek, który odpowiadał wcześniej za fabułę takich tytułów, jak The 7th Guest i 11th Hour. Akcja gry toczy się w roku 2145 na Marsie, w rozległym ośrodku badawczym znanej z poprzednich odsłon cyklu korporacji UAC (tzn. Union Aerospace Corporation). Firma ta pierwotnie zajmowała się wyłącznie eksploracją kosmosu i rozwojem biotechnologii, jednak po odkryciu szczątków zaawansowanej, obcej cywilizacji, poszerzyła swą działalność o archeologię.
Podczas zabawy wcielamy się w postać byłego żołnierza piechoty morskiej, który właśnie rozpoczyna pracę dla korporacji UAC w charakterze ochroniarza. Wkrótce po przybyciu, nasz protagonista otrzymuje zadanie odszukania naukowca, który zaginął bez wieści w drodze do jednego z laboratoriów. Tuż po jego odnalezieniu, w placówce zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a kontakt z dowództwem zostaje całkowicie zerwany. Okazuje się, że podczas badań nad możliwością teleportacji naukowcy przez przypadek otworzyli przejście do innego wymiaru, przez które do bazy przedostały się hordy demonów nie z tego świata. Zdany wyłącznie na siebie bohater wyrusza do walki z potworami, starając się przetrwać do czasu dotarcia posiłków i zamknąć przypadkowo otwarty portal do piekła
Mechanika
Mechanika rozgrywki trzeciego Dooma dość wyraźnie różni się od nastawionych wyłącznie na szybką akcję poprzedniczek. Choć mamy tu do czynienia z dość klasyczną w swych założeniach strzelaniną FPS, całość wzbogacona została niezwykle mrocznym klimatem i licznymi elementami rodem z filmów grozy, a także rozbudowaną warstwą fabularną, która jest czymś więcej niż tylko serią przerywników pomiędzy kolejnymi misjami. W ten właśnie sposób twórcy gry starali się połączyć najlepsze cechy poprzednich odsłon serii z elementami takich produkcji, jak System Shock 2 czy Clive Barker’s Undying. Po raz pierwszy w historii cyklu, w grze mamy też możliwość prowadzenia dialogów z postaciami niezależnymi, dzięki czemu zdobywamy istotne informacje, a także przydatne elementy ekwipunku.
Sednem zabawy pozostała jednak walka z licznymi grupkami przeciwników o odmiennych stylach walki, dzielących się na dwie grupy: demony oraz opętanych przez nie ludzi-zombie. Podczas walki z nimi nasz protagonista czyni użytek z arsenału dziesięciu śmiercionośnych broni, wśród których znalazły się zarówno te bardziej konwencjonalne – pokroju strzelb, karabinów maszynowych oraz granatów – jak i nieco bardziej futurystyczne w postaci eksperymentalnego działka plazmowego czy (znanych z poprzednich odsłon serii) piły tarczowej i potężnego BFG 9000. Na wyposażeniu gracza znajduje się także podręczny PDA, służący do czytania maili, odtwarzania materiałów wideo oraz uzyskiwaniu dostępu do zamkniętych części kompleksu. W niektórych etapach zmuszeni jesteśmy także do korzystania z latarki, co wyklucza jednoczesne użycie broni, narażając nas na spore niebezpieczeństwo.
Tryby gry
Mimo że Doom 3 to produkcja ukierunkowana przede wszystkim na rozgrywkę jednoosobową, autorzy nie zapomnieli jednak o jednym z kluczowych elementów serii, jakim jest możliwość zabawy w trybie multiplayer. Do dyspozycji graczy oddano cztery klasyczne warianty rozgrywki, wśród których znalazł się Deathmatch pojedynczy i drużynowy, tryb „Last Man Standing” oraz Tournament. W rywalizacji przez Internet lub w sieci lokalnej udział może wziąć jednocześnie do czterech graczy. Dodatkowo w wersji na konsolę Xbox znalazł się tryb kooperacyjny, pozwalający na przejście kampanii fabularnej do spółki z drugim graczem.
268
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:29:10 »
Trzecia, i jak twierdzą autorzy, najbardziej ambitna część uznanego cyklu horrorów Silent Hill. Pod wieloma względami różni się ona od poprzedniczek, zarówno, jeżeli chodzi o jakość wykonania jak i złożoność fabuły. Podstawową rzeczą odróżniającą trzeciego Silent Hilla od dwójki i jedynki, jest postać głównego bohatera. Poprzednio gracz kierował poczynaniami mężczyzn w wieku około 30 lat, tym razem ma okazję pokierować ruchami 17-letniej dziewczyny o imieniu Heather.
Akcja rozpoczyna się w momencie, gdy nasza bohaterka nagle uwięziona zostaje w mrocznym i nieprzyjaznym świecie – w jednej chwili znajdowała się w zwyczajnym centrum handlowym, a w następnej w alternatywnej i niezwykle niebezpiecznej rzeczywistości, pełnej śmiercionośnych kreatur rodem z najstraszniejszego horroru. W czasie gry poruszamy się po dwóch głównych obszarach, na początku w mieście, w którym mieszka Heather wraz z ojcem, a następnie w tytułowym miasteczku Silent Hill, naturalnie zgodnie z tradycją serii wszystko w dwóch wersjach, tej normalnej, rzeczywistej i tej potwornej, wyimaginowanej. Stopniowo krok po kroku rozwiązujemy zagadkę kryjącą się za owym potwornym światem oraz tajemniczym kultem i jego dążeniem do wskrzeszenia dawnego, okrutnego boga
Na początku rozgrywki użytkownik może ustawić 3 stopnie trudności zagadek i 3 stopnie trudności akcji, przy czym globalnie Silent Hill 3 zorientowany jest bardziej na wartka akcję, niż to miało miejsce w dotychczasowych edycjach serii. Pociągnęło to za sobą dość istotną zmianę, jaką niewątpliwie jest sporych rozmiarów arsenał broni (oczywiście biorąc pod uwagę to, z czym mieliśmy do czynienia w SH1 i 2). Tym razem w walce w obronie własnego życia wykorzystujemy takie bronie jak: pistolet, shotgun, Uzi, czy katana i stalowa rurka. Zwiększyła się również ilość i różnorodność przeciwników, jakich spotykamy w swej przygodzie.
Tym, co w głównej mierze przyczyniło się do sukcesu wszystkich części Silent Hill był niezwykły klimat, który doskonale budowała znakomita konstrukcja lokacji, sposób wykonania modeli, trójwymiarowa grafika, dobra praca kamery oraz niezwykle sugestywny dźwięk i oprawa muzyczna. W trójce nie pominięto tych newralgicznych aspektów świadczących o atrakcyjności gry i starano się je jeszcze bardziej dopracować (poprawiono animacje i modele postaci, itd.). Interfejs i system sterowania nie zmienił się szczególnie od czasów Silent Hill 2 i nadal odznacza się prostotą obsługi i dużą wszechstronnością.
269
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:28:06 »
Kolejna część bardzo popularnej serii symulacji jazdy na deskorolce, sygnowanej nazwiskiem słynnej gwiazdy tego sportu – Tony’ego Hawka. Warto przy okazji zaznaczyć, że pierwsza część Tony Hawk Underground, w odróżnieniu od poprzedniczek: Tony Hawk's Pro Skater 4, 3, 2, nie została wydana na komputerach klasy PC, ku rozgoryczeniu użytkowników tychże maszyn.
W trybie gry „Story Mode” gracz ma okazję stać się członkiem drużyny Tony Hawk, która zmierzy się z zespołem Bama Margera w szeregu turniejów znanych pod nazwą World Destruction Tour. Tym samym producenci ze studia Neversoft wprowadzili do serii unikalną możliwość konfrontacji team vs team. Na samym początku rozgrywki można stworzyć swojego własnego bohatera od podstaw i sterować nim podczas wykonywania przeróżnych karkołomnych ewolucji, a ponadto, co stanowi kolejną nowość, istnieje możliwość natychmiastowego przełączenia się na kontrolę innego skatera. W sumie w THU2 mamy ich aż dwudziestu, w tym samego Bam Margera, Mike’a Vallely oraz Tony’ego Hawka. Zmagania mają miejsce w dużych i znanych miastach położonych na całym świecie, w tym w Hiszpanii, Niemczech czy w Rosji. Prócz trybu „Story Mode”, autorzy umożliwili graczom rozgrywkę w trybie „Classic Mode”, gdzie niczym w Tony Hawk Pro Skater 2 lub 3, możemy po prostu wykonać na czas przeszło 100 misji (m.in.: S-K-A-T-E, Secret Tape, High Score) podzielonych na 15 poziomów.
Autorzy cyklu postarali się o zwiększenie możliwości akrobatycznych skaterów, a co za tym idzie uproszczenie kontroli, dzięki czemu teraz można wykonywać jeszcze bardziej widowiskowe wyczyny, jak choćby skok z drapacza chmur, rzecz jasna z jednoczesnym kręceniem młynków, itp. Sporą nowością w kwestii sterowania jest specjalny tryb „Focus Control”, który działa na zasadzie podobnej do tego znanego z gry Max Payne, tj. „Bullet-Time”. Możemy więc zwolnić upływ czasu i wykonać takie ewolucje o jakich nawet nie marzyliśmy w poprzednich odsłonach Tony’ego Hawka. Grę zaopatrzono również w szereg narzędzi umożliwiających modyfikowanie jej poszczególnych elementów i tworzenie nowych. Mowa tu miedzy innymi możliwości zaprojektowania parku skaterskiego (Create-A-Park), tricku, czy też własnego graffiti i loga „Create-A-Graphic”, które namalujemy na przykład na ścianie budynku bądź jako nalepimy jako naklejkę na szybę.
270
« dnia: Kwiecień 19, 2020, 22:27:24 »
Alternatywny przebieg historii: Rosjanie wygrywają zimna wojnę i przystępują do ataku na Nowy Jork. Zaskoczeni amerykanie próbują się bronić, ale brak przygotowań na tego typu atak w rezultacie doprowadza do przejęcia ważniejszych ośrodków władzy przez Rosjan. W takich warunkach w różnych miejscach w kraju powstają bojówki partyzanckie, które stawiają czynny opór okupantom. Jak się okazuje za przykładem historii z „Freedom Fighters”, bojownikami o wolność zostają także zupełnie przypadkowe osoby...
Nazywasz się Christopher Stone i jesteś zwykłym robotnikiem. Zupełnie przypadkiem musisz walczyć o swoje życie i ratować niewinnych ludzi. Wychodzi przy tym, ze wykazujesz się spora charyzmą i zdolnościami przywódczymi. Szybko się uczysz, także władania bronią palna. „Freedom Fighters” to taktyczna strzelanina, w której przyjdzie nam dowodzić ekipą partyzantów w walkach o strategiczne miejsca Nowego Jorku oraz o ważnych dla rozwoju przyszłych wypadków ludzi.
Ciekawie prezentuje się proces przemiany naszego bohatera – po kolejnych misjach działa coraz bardziej profesjonalnie, inaczej wygląda, na ciele pojawiają się szramy itp. Nasz bohater podnosi z każda misja poziom swej charyzmy, a dzięki jej wzrostowi łatwiej nam podczas walk werbować ochotników. Możemy dowodzić maksymalnie 12-osobowym oddziałem. System wydawania komend jest bardzo dobrze przemyślany i dobrze został także „obłożony” na padzie. Możemy wydawać polecenia całej grupie, jak i pojedynczym jej członkom. Nas podopieczni (podobnie jak i przeciwnicy) mogą pochwalić się dosyć wysokim poziomem sztucznej inteligencji – dobrze asekurują wskazany przez nas teren, potrafią solidnie nas wesprzeć, udanie wykorzystują zasłony terenowe.
Dość pokaźny jest arsenał broni, choć z wyłączeniem klucza francuskiego – raczej niczym nowym nie zaskakuje; są koktajle mołotowa, różne odmiany karabinów, wyrzutnie rakiet itp. Silnik graficzny to nieco poprawiony „Glacier” znany z „Hitman 2”. Nowy Jork wygląda sugestywnie, a postaciom tez nie można odmówić solidnego wykończenia. Tekstury starają się nie powtarzać zbyt często, tak wiec w sumie mamy do czynienia z gra dobrze opracowana graficznie.
Strony: 1 ... 16 17 [18] 19
Pokaż wiadomości
